مــاه اگـــه کـــه خودنمــایی نکنه همیشه روشن و کامل می مونه
کاش ستـــاره ی نجیــب آسمون گــــره روســـــری شــو وا نکنـــه
کاشکــی هیــچ گلی برای دلبری عطــــرشـــو حـــراج دنیـــا نکنـــه
تــــوی بــــازار کســــاد روشـــنی کســی خورشیـدو کنـار نمی زنه
هر کی میرسه به زیبایی عشــق دیگه زیبایـــی شـــو جار نمی زنه
دنیا نیــرنگ و رنگــــه بازی هـــاش چشـــم نـــداره رنـگ عشقو ببینه
تو ولــی آئینـــه ای و حیفـــه کـــه روی آئیــنــــه غـــبــاری بشیــنــه
آی گــــل محمـــدی کـاش بدونی چـــه قشنگـــه جامـه ی حیای تو
تــــو دلـــت دریـــایـــی از محبتـــه دنیـــا خیلـــی کوچیکـــه بــرای تو
آی گـــل محمــــدی کــاش بدونی دنیـــا تشنـــه ی نجابتـــت شــده
طعنـــه ها مشتــی حباب روی آب تـــازه وقــت استقـــامتــت شــده
تــــوی بــــازار کســــاد روشـــنـی کســی خورشیـدو کنـار نمی زنه
هر کی میرسه به زیبایی عشــق دیگه زیبایـــی شـــو جار نمی زنه
دنیا نیــرنگ و رنگـــه بازی هـــاش چشـــم نــداره رنـگ عشقو ببینه
تو ولــی آئینـــه ای و حیفــه کـــه روی آئیــنـــه غـــبــاری بشیــنــه
اگر ما آزادی بشر را به اندازهای وسیع و گسترده تلقی کنیم که آدمی ممنوعیتی از هیچگونه کثافتها و پلیدیهای روانی در خود احساس نکند، هیچ حقیقتی به عنوان عدالت واقعی در درون او به وجود نخواهد آمد، بلکه حرکات او، اگر موافق مقررات و قوانینِ تثبیتشده انجام بگیرد، همان حرکات جبری خواهد بود که عوامل ایجادکننده جبری، آنها را به وجود میآورد. عدالتی که برای تصور و پذیرش و عمل به حقوق بشر لازم است، بدون تخلّق به اخلاقِ عالیه انسانی امکانپذیر نخواهد بود.
