متن مصاحبه خبرنگار با یهودی های آمریکایی معترض به اسرائیل و صهیونیست های جنایتکار:

خبرنگار: شما یک برچسبی به سینه ات زدی که نوشته: یک یهودی صهیونیست نیست. معنیش چیه؟

- یهودیت یک دین هست و یک ایمان ولی صهیونیسم یک جنبش سیاسی و ناسیونالیسمه. و ربطی به دین یهودی نداره. صد سال پیش یک یهودی این ایده صهیونیسم رو اختراع کرد که بتونن کشوری برای یهودیها درست کنن. طبق قوانین یهودیت خلق یک کشور مستقل برای مردم یهودی منع شده. ما اعتقاد داریم که یهودی ها در بدو پیدایش تبعید شدند و اجازه ندارند کشور مستقل خودشون رو داشته باشن. ولی وقتی کشور اسراییل در سرزمینهای مقدس فلسطین از طریق اشغال سرزمینهای دیگران بنا گذاشته شد و تمام یک ملت رو از خونه هاشون اخراج کردند...اختناقی که تا امروز ادامه داره...ما هر روز در مورد خشونتهای کشور اسرائیل بر ضد مردم فلسطین میشنویم . این یک جنایتیه که مشخصا منع شده. من از دید مذهبی به این موضوع نگاه میکنم. جایی که در ده فرمان خیلی واضح میگه "شما نباید بدزدید و شما نباید بکشید". و تمام این جنایتها زیر اسم "یهودیت" داره اعمال میشه. تمام اینها خیلی واضح منع شده. برای همین اینجا جمع شدیم که اعلام کنیم ما مخالف وجود کشور اسرائیل هستیم و مخالف اعمال جنایتکارانه کشور صهیونیستی اسراییل بر ضد مردم دیگه.

خبرنگار: نظرت راجع به حمایتهای امریکا از اسرائیل چیه؟

- دنیا باید بدونه که وقتی از کشور اسرائیل حمایت میکنید هیچ لطفی در حق مردم یهودی نکردید. کاملا برعکس. کشور اسرائیل با اعمال جنایتکارانه اش حسهای ضد یهودی رو در سراسر دنیا افزایش میده چرا که مردم گیج میشن و فکر میکنن همه یهودی ها از کشور اسرائیل حمایت میکنن. این اصلا حقیقت نداره. صدها هزار یهودی در سراسر دنیا و حتی در اورشلیم و جاهای دیگه فلسطین هستن که مخالف وجود کشور اسراییل هستند. ما اعتقاد داریم طبق دین ما که سرزمینهای مقدس فلسطین به مردم فلسطین تعلق داره.

خبرنگار: پس به صورت ایده ال فکر میکنی چه اتفاقی باید بیافته؟ مردم اسرائیل و فلسطین چه جوری باید در کنار هم زندگی کنن؟

- ما دعا میکنیم که کشور اسراییل هر چه زودتر از هم بپاشه. اول این که این ایدئولوژی های جنایتکارانه صهیونیسم رو باید کنار بگذارن و سرزمینهای فلسطینیها رو بهشون پس بدن. و بعد ما میتونیم در صلح در کنار مردم فلسطین زندگی کنیم. همانطور که قبل از وجود کشور اسرائیل در صلح در کنارشون در کشورهای مسلمان زندگی میکردیم. یهودی ها هیچ وقت مشکلی نداشتن و صدها سال در کشورهای مسلمان زندگی کردن...هم تو خاورمیانه و هم جاهای دیگه. در صلح و هارمونی کامل. ما به سازمانهای حقوق بشر احتیاج نداریم که از ما حمایت کنن. تمام جوامع خیلی مذهبی یهودی و جوامع خیلی مذهبی مسلمان صدها سال کنار هم در صلح زندگی کردند و هیچ وقت مشکلی نداشتن. مشکل وقتی شروع شد که این جریان سیاسی و این ایدئولوژی صهیونیسم سرزمینهایی رو که به دیگران تعلق داره رو اشغال کرده و مرتکب جنایت بر ضد مردم فلسطین شده. این باعث ایجاد تنفر و خونریزی شده که امروز میبینیم.

خبرنگار: خب سازمان شما اسمش هست...بذار یه عکس بگیرم...

- این سازمان اول به وسیله خاخامهای یهودی قبل از بوجود آمدن کشور اسراییل در اورشلیم درست شد. خاخام بزرگ اورشلیم در آن زمان اسمش ششینسکی بود و کسی بود که سال 1948 رفت جلوی کمیسیون سازمان ملل و از طرف 60 هزار نفر در جامعه یهودی در اورشلیم مخالفت خودش رو با بوجود آمدن کشور اسراییل اعلام کرد. هنوز در پرونده های سازمان ملل وجود داره مدارکش.

لینک ویدئوی مصاحبه در فیسبوک (ترجمه مصاحبه: از یکی از صفحات فیسبوک)

این چه عظمتی است که امن ترین جای دنیا را در نزدیکی نا امن ترین نقطه دنیا بوجود می آورد؟

مستند حسین(ع) نوه پیامبر اعظم(ص)

+ من که لذت بردم، از این مستند و مفاهیم و حس و حالی که داشت...

+ ظاهرا امروز عصر ساعت 18.45 هم از شبکه 2 پخش خواهد شد.

بخش هایی از این نامه:

جوانان عزیز! من امید دارم که شما در حال یا آینده، این ذهنیّت آلوده به تزویر را تغییر دهید؛ ذهنیّتی که هنرش پنهان کردن اهداف دور و آراستن اغراض موذیانه است. به نظر من نخستین مرحله در ایجاد امنیّت و آرامش، اصلاح این اندیشه‌ی خشونت‌زا است. تا زمانی که معیارهای دوگانه بر سیاست غرب مسلّط باشد، و تا وقتی که تروریسم در نگاه حامیان قدرتمندش به انواع خوب و بد تقسیم شود، و تا روزی که منافع دولتها بر ارزشهای انسانی و اخلاقی ترجیح داده شود، نباید ریشه‌های خشونت را در جای دیگر جستجو کرد.

اینک سؤال این است که اگر ما یک فرهنگ ستیزه‌جو، مبتذل و معناگریز را نخواهیم، گنهکاریم؟ اگر مانع سیل ویرانگری شویم که در قالب انواع محصولات شبه هنری به سوی جوانان ما روانه میشود، مقصّریم؟

با کمال تأسّف باید بگویم که گروه‌های فرومایه‌ای مثل داعش، زاییده‌ی این‌گونه وصلتهای ناموفّق با فرهنگهای وارداتی است. اگر مشکل واقعاً عقیدتی بود، میبایست پیش از عصر استعمار نیز نظیر این پدیده‌ها در جهان اسلام مشاهده میشد، درحالی‌که تاریخ، خلاف آن را گواهی میدهد. مستندات مسلّم تاریخی بروشنی نشان میدهد که چگونه تلاقی استعمار با یک تفکّر افراطی و مطرود، آن‌هم در دل یک قبیله‌ی بدوی، بذر تندروی را در این منطقه کاشت. وگرنه چگونه ممکن است از یکی از اخلاقی‌ترین و انسانی‌ترین مکاتب دینی جهان که در متن بنیادینِ خود، گرفتن جان یک انسان را به مثابه‌ی کشتن همه‌ی بشریّت میداند، زباله‌ای مثل داعش بیرون بیاید؟

از طرف دیگر باید پرسید چرا کسانی که در اروپا متولّد شده‌اند و در همان محیط، پرورش فکری و روحی یافته‌اند، جذب این نوع گروه‌ها میشوند؟ آیا میتوان باور کرد که افراد با یکی دو سفر به مناطق جنگی، ناگهان آن‌قدر افراطی شوند که هم‌وطنان خود را گلوله‌باران کنند؟ قطعاً نباید تأثیر یک عمر تغذیه‌ی فرهنگی ناسالم در محیط آلوده و مولّد خشونت را فراموش کرد. باید در این زمینه تحلیلی جامع داشت، تحلیلی که آلودگی‌های پیدا و پنهان جامعه را بیابد. شاید نفرت عمیقی که طیّ سالهای شکوفایی صنعتی و اقتصادی، در اثر نابرابری‌ها و احیاناً تبعیض‌های قانونی و ساختاری در دل اقشاری از جوامع غربی کاشته شده، عقده‌هایی را ایجاد کرده که هر از چندی بیمارگونه به این صورت گشوده میشود.

اشتباه بزرگ در مبارزه با تروریسم، واکنشهای عجولانه‌‌ای است که گسست‌های موجود را افزایش دهد. هر حرکت هیجانی و شتاب‌زده که جامعه‌ی مسلمان ساکن اروپا و آمریکا را که متشکّل از میلیون‌ها انسان فعّال و مسئولیّت‌پذیر است، در انزوا یا هراس و اضطراب قرار دهد و بیش از گذشته آنان را از حقوق اصلی‌شان محروم سازد و از صحنه‌ی اجتماع کنار گذارَد، نه تنها مشکل را حل نخواهد کرد بلکه فاصله‌ها را عمق، و کدورتها را وسعت خواهد داد.

متن کامل در ادامه مطلب...